کنج خونه نشستی و 
درو رو دنیا بستی و
از بس شکایت می کنی
به مردن عادت می کنی
هی میگی تقدیر منه
نمیگی تقصیر منه
تو این وسط چی کاره ای
که عمریه آواره ای

خسته ام از لبخند اجباری خسته ام از حرفای تکراری
خسته از خواب فراموشی زندگی با وهم بیداری 

این همه عشقای کوتاه و این تحمل های طولانی 
سرگذشت بی سرانجام گمشدن تو فصل طوفانی 

خیالتو می دزدم از تو شبستون خواب 
تو ابرا پنهون میشم یه وقت نبینه مهتاب

بارون میشم می بارم تو آسمون چشمات
که رو زمین به یاد همه بمونه چشمات